1982 COELACANTH Een mogelijk familielid van dit levende fossiel verliet 350 miljoen jaar geleden het water en werd de voorvader van alle gewervelde dieren aan land. In deze performance is de worsteling om te leren leven in een vreemde omgeving een metafoor voor de wereld die een kunstenaar voor zichzelf schept. Voor Van Bemmel zijn kunstwerken ook fossielen: zij zijn de bevroren getuigen van een onzichtbaar mentaal proces.

1983 ROVING ROCKS Niemand zag de wandelende stenen van Death Valley, Nevada ooit bewegen, maar de sporen die ze nalaten tonen aan dat ze dit wel doen. In de galerie is de woestijn op een dikke laag gips geschilderd. De rotsblokken worden o.a. door radiografische besturing in beweging gebracht waardoor sporen van fel gekleurd pigment tevoorschijn komen. De blote voeten van de kunstenaar en haar hond laten ook sporen na en voltooien op deze wijze het schilderij waarin zij zich bevinden.

1984 BACK TRACK is een speurtocht terug in de tijd. Twee verlichte voeten wandelen achteruit terwijl objecten oplichten en weer verdwijnen. Zij geven ons aanwijzingen over de ontwikkeling van het bewustzijn.

1985 LOOKING FOR CLUES is een vervolg op deze performance. De uiterlijke verschijning van de stenen en kikkers zijn niet in overeenstemming met hun inhoud. De kikkers zijn ons alter ego alias betoverde prinsen. Ook de Michelinman heeft problemen met zijn identiteit.

1986 PERSEUS' SHIELD Spiegels symboliseren hier de grens tussen de zichtbare wereld en onzichtbare beleving ervan. Twee verhalen waarin de spiegel een sleutelrol speelt zijn door elkaar geweven. Een ieder die Medusa recht in de brandende ogen ziet, verandert in steen. Door zijn schild tot een glimmende spiegel te polijsten lukt het Perseus haar hoofd af te hakken zonder haar aan te kijken. De spiegel als een middel om de verschrikkelijke waarheid c.q. de dood onder ogen te zien. Alice verdwaalt aan de andere kant van de spiegel in een ongewoon croquetspel en krijgt de opdracht om de Chesire Cat te onthoofden. Het probleem is dat deze geen lichaam heeft waarvan de kop afgehakt kan worden. Waarheid en verbeelding zijn niet te scheiden.

1987 DIOGENES bestaat uit is een serie performances die niet gedocumenteerd zijn. De eerste keer is het uitgevoerd op een rondvaarboot die geheel in plastic gewikkeld is.

1988 PEENEEWALLY. Het liefdesleven van deze vuurvlieg is bijna onzichtbaar voor het menselijk oog, omdat het op zo’n miniatuurschaal plaat vindt. Tijdens de performance wordt ingezoomd op deze eindfase in het leven van dit insect. Langzaam wordt de grimmige waarheid achter de betoverende lichtjes onthuld.

1989 THE RED KINGS' DREAM. Dit is de laatste performance in de speurtocht naar de onzichtbare belevingswereld. Alice wordt geconfronteerd met het filosofische probleem dat als de waarheid niet is wat onze zintuigen ons vertellen, wij net zo goed ‘soorten van dingen kunnen zijn in de droom van God’ (volgens Berkeley) Alice droomt dat de Zwarte Schaakkoning droomt dat hij haar ontmoet. Als de koning wakker wordt, zal Alice dan uitwaaien als een kaars? In deze voorstelling ligt Alice te slapen voor de spiegel. Haar spiegelbeeld staat op en voert de performance uit.

1990 THROUGH THE LOOKING GLASS. De conclusie na “The Red King’s Dream” is dat als wij niet weten aan welke kant van de spiegel wij ons bevinden, het ook geen zin heeft om er doorheen te stappen. Aan de hand van dia’s, videofragmenten en life scenes uit de verschillende performances wordt het verhaal van de speurtocht naar de onzichtbare wereld verteld.

1997 SYNAPS (met Peter Baren) Het probleem in de voorgaande performances is omgedraaid. Synapsen zijn de uiteinden van onze zenuwen die boodschappen doorgeven door middel van chemicaliën. Dat duidt aan dat gedachten en emoties niet kunnen ontstaan zonder materie. Of beter gezegd: emoties zijn materie. Materie manifesteert zichzelf in tijd. Of is tijd een gedachtespinsel? Een reusachtig verlicht hoofd dat langzaam heen en weer draait wordt bedolven onder een regen van zand terwijl koppen van ijs afsmelten.

 

2005 COOL WATER De filosoof Herakleitos gaf aan dat er eenheid is in tegenstellingen. De schepping bestaat dankzij het wankel evenwicht van elkaar voortdurend tegenwerkende krachten. Hij illustreert dat met de uitspraak: “ wij kunnen niet twee maal in dezelfde rivier stappen” Het water vloeit weg, maar de rivier blijft. Parmenides is zijn tegenpool. Voor de performance is een rivier van blauwe emmers gemaakt. Letters op de bodem van elke emmer vormen tijdens de actie geleidelijk de bovenstaande uitspraak. Uitgevoerd tijdens een performanceweek bij Arka, Sardinië.